«Τι θα έβαζες σε ένα Μουσείο Covid;»

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Κωνσταντίνα Αποστόλου, φιλόλογος

Συμμετέχουν οι μαθητές των τάξεων:

Α1 Λυκείου

Α2 Λυκείου

Β οικονομίας Λυκείου

Δ οικονομίας Λυκείου

Δ Γεωπονίας Λυκείου

Παίρνοντας έμπνευση από το άρθρο στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ» (13-14 Φεβρουαρίου 2021), θέσαμε στους μαθητές Λυκείου την  εξής ερώτηση:

«Εσείς τι θα βάζατε σε ένα Μουσείο Covid;»

Ένα αντικείμενο, μια ανάμνηση, ένα συναίσθημα…..

Οι  απαντήσεις ήταν πολλές και αφορούσαν σε αντικείμενα, σκέψεις, εικόνες , συναισθήματα που έχουν χαραχτεί στις καρδιές των μαθητών μας. Καταθέτουμε κάποια από αυτά και σκοπός μας είναι να εμπλουτίσουμε και να επεκτείνουμε την ιδέα αυτή και στο επόμενο σχολικό έτος και γιατί όχι, να υλοποιήσουμε την ιδέα δημιουργώντας ένα μουσείο covid του χρόνου!

Κάποιες από τις ιδέες και τις σκέψεις των παιδιών:

Μάσκες, κούκλες ή αγάλματα που φορούν μάσκες, προσωπίδες, γάντια εμβόλια, self tests, μπουκάλια με αντισηπτικό υγρό
Θερμόμετρο, ιατρικές στολές, νοσοκομειακά κρεβάτια, αναπνευστήρες, ξαπλωμένα αγάλματα
Μια ταμπέλα με τον αριθμό των θυμάτων
Το μικρόβιο, ο κορωνοϊός σε φωτογραφία, στο μικροσκόπιο, σε ζωγραφιά
Τσάντες σουπερμάρκετ γεμάτες, χαρτί υγείας
Μηνύματα 13033
Τηλεόραση να παίζει ενημέρωση πολιτικής προστασίας
Φωτογραφία οικογένειας στο σπίτι
Οθόνες υπολογιστών με προγράμματα τηλεπικοινωνίας και τηλεκπαίδευσης

«Εγώ καμιά φορά ξεχνάω να βγάζω τη μάσκα μου όταν μπαίνω στο σπίτι. Έκανα και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και το μόνο που θα κρατήσω μέσα ου είναι πως έχω την υγεία μου, τους ανθρώπους που αγαπάω και είναι πάντα δίπλα μου…» Ι.Σ.

«Η πανδημία του Covid μου φάνηκε αόρατη στην αρχή. Μετά όμως, μια μέρα άρχισε να φαίνεται παντού… Όταν έκλεισε το σχολείο μας για να προστατευτούμε από την πανδημία, το μόνο που με παρηγορούσε ήταν η οικογένειά μου, μπορούσα να έχω περισσότερο χρόνο μαζί τους. Όταν χαλάρωσαν λίγο τα μέτρα οι βόλτες με τη μάσκα ήταν ατελείωτες…» Μ.Σ.

«Σε ένα μουσείο covid, ως αντικείμενο θα έβαζα μια μάσκα, ως ανάμνηση ότι οι άνθρωποι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια και δεν μπορούσανε να βγούνε, ως συναίσθημα τον φόβο που είχα μην μεταδοθεί η αρρώστια – ιος και όλα αυτά για να ξέρουν οι επόμενες γενιές τι τράβηξαν οι άνθρωποι εκείνη την περίοδο.» Π.Γ.